KÖYDEN İSTANBUL’A

İstanbul’da sokaklarda dolaşırken, şehre turist olarak gelmiş birini hemen anlarsınız. Kıyafetinden, oturuşundan, konuşmasından, yürümesinden, davranışlarından anlaşılır.

Her şey abartılıdır, özellikle giyim tarzları. Modaya uygun giyinirler tabii ki ama, her şey tam da olması gibidir. Onlarda eksik olan şey şehrin havasıdır. Fransızların soylu derbederlik dedikleri şey yoktur İstanbullu olmayanlarda.

Şimdi ben köyde yaşıyorum. Buraya taşınırken gardrobumun neredeyse yarısından fazlasını dağıtmış olsam da hala bir giyinme odam var. 9 aydır belirli tür kıyafetler dışında hiç bir şeye ihtiyacım olmadı. Hele havalar ısınmaya başladığından beri, ayakkabı bile giymedim.

Geçenlerde 9 aydan sonra  ilk defa İstanbul’a gittik. Bu kadar uzun süre ayrı kalmayı planlamamıştık ama, pandemi yüzünden zorunlu bir durum oldu.

Sadece 2 gün kalıp, işlerimizi halledip, kız kardeşimi alıp dönecektik.

Bilin bakalım ne oldu. Kendimi bir valiz hazırlarken buldum. El çantası değil, bildiğiniz valiz. Burada giyemediğim kıyafetlerimi özenle yerleştirdim.

O zaman anladım insanların büyük şehre gelirken neden gereğinden fazla şık giyindiklerini.

Neyse yeni otobandan 4 saat gibi bir sürede İstanbul’a ulaştık. Arkadaşlarımızla keyifli iki gece geçirdik. Taşınırken kuaförümde boyanması için bıraktığım peruğum da iyi eğlence konusu oldu bize.

    

   

İşlerimizi hallettik, boğaz turu yaptık.

   

 

İki güne sığdırabildiğimiz kadar iş, yaşayabileceğimiz  kadar eğlence ve dostluk depolayarak köyümüze geri döndük.

Bu arada götürdüğüm kıyafetlerin neredeyse hiç birini giymeden geri getirdim.

Köyde de yaşasam, İstanbullu olmak benim kanıma işlemiş…..