ÇAYNAME

Türkiye’de, çay içmek günlük hayatın içinde çok önemli bir yer kaplar. Sabah kahvaltıda içilen çaylar, akşam üzeri çayları, kadınların günlerde poğaça ve keklerin yanında ikram ettikleri çaylar, akşam yemeğinden sonra içilen çaylar. Liste böyle uzar gider.

Hatta son zamanlarda, nereden çıktı bu adet bilmiyorum ama, içki masasında, arada içilen çaylara bile şahit oldum.

Benim ise hiç böyle bir çay kültürüm yok. Ne doğru dürüst demlemeyi bilirim, ne de iyi bir çaydan anlarım.

Ben iyi bir kahve tüketicisiyim. Hem de her türlü kahve.

Geçen yaz, kardeşimle Üsküdar’ da dolaşırken Çayname adında bir yere denk geldik. Çok keyifli dekore edilmiş bir mekan.

Her çeşit çay, yanında bir hikaye ile servis ediliyordu. Ismarladığınız her fincan çay, tabir yerinde ise, bir kullanma kılavuzu ile geliyor.

 Çayname’ nin işletme felsefesi ise, “usulüne ve adabına uygun olarak demlenen her çayın bir name şekline dönüştüğü”.

O gün tesadüfen işletme sahibi yan masamızda oturuyordu. İçtiğimiz çayları bizzat kendisi seçti.

Her gelen fincandaki çayın içeriğini ve hikayesini de anlattı.

Böyle anlatılıp bir ritüele dönüştürüldüğü zaman, gerçekten aldığınız her yudumu kutsal bir sıvı gibi algılıyorsunuz ve kendinizi özel hissediyorsunuz.

Ama ben yıllar önce Kanada’ da Victoria adasında, İngiltere Kraliçesi’ nin geldiği zaman kaldığı Empress Hotel’ de 75 dolar ödeyerek de çay içmiştim. Orada sadece o hizmeti ve mekanı merak ettiğim için bu parayı ödedim.

• 

• 

• 

• 

Çaya değil ama, mekana ve ambiansa değdi, ödediğim para. Sonuçta hepsi çay işte. Çay seviyorsanız ve yolunuz Üsküdar’a düşerse Çayname’ye uğrayın derim.

Ama ben kahveci olmaya devam edeceğim sanırım.